De reis naar mijn vader in Athene

Toen mijn vader uit Troizen vertrok om weer terug naar Athene te gaan, nam hij mijn moeder mee naar een grote steen net buiten de stad. Hij legde een paar sandalen en zijn zwaard onder de steen en zei tegen mijn moeder: "Hier liggen mijn mooiste limited edition gucci sandalen.Van dit paar zijn er maar 20 op de hele wereld! Ik wil graag dat mijn zoon in stijl gaat reizen. Daarom heb ik ook dit mooie zwaard erbij gelegd, dat ziet er heldhaftig uit en bovendien kan het ook wel handig zijn voor tegen het gevaar. Om de sandalen en het zwaard te pakken te krijgen moet hij dit rotsblok optillen. Als dat hem lukt, mag hij me komen bezoeken in Athene en bij mij komen wonen. Maar... Ik wil niet dat hij me onder ogen komt zónder de Gucci sandalen! In Athene accepteren we alleen designer schoenen!" En met die woorden, vertelde mijn moeder later, rende hij weg. Het zag er niet erg heldhaftig uit, omdat hij telkens bijna zijn voeten verbrandde omdat hij zijn sandalen onder de rots had achtergelaten. Maar uiteindelijk bereikte hij zijn schip en dwong hij een van zijn bedienden om een voetenbadje voor hem klaar te maken. Tierend, brullend en vloekend van de pijn aan zijn voeten zag mijn moeder hem wegvaren en aan de horizon verdwijnen.

Mijn moeder vertelde mij dat ik het rotsblok moet optillen. Dat lukte makkelijk, ik snapte echt niet wat daar nou zo'n opgave aan moest zijn.
Maar goed, ik pakte het zwaard en trok de sandalen aan. Ze zaten veel te strak dus ik vroeg mijn moeder of ik ze alsjeblieft uit mocht doen, maar dat mocht niet. Dus besloot ik dat ik niet wilde lopen, want ik weigerde te lopen op deze sandalen, dus dan ging ik wel gewoon niet. "Dat komt mooi uit", zei mijn moeder. "Het land is toch veel te gevaarlijk voor jou, dus jij gaat lekker varen." Daar had ik niet echt op gerekend, maar goed, wat moet dat moet, dus ging ik met frisse tegenzin op weg naar Athene. Te voet, dat wel. Ik ging verdorie niet varen omdat mama dat zo persé wilde.


De reis verliep redelijk rustig, als je alle gevaren niet meerekent, en die reken ik dus ook nooit mee.

Aangekomen in Athene werd ik onthaald met een groots feestmaal. Toen mij werd gevraagd het vlees aan te snijden, stootte mijn vader pardoes mijn beker om. Vast van ontroering. Toen verdween zijn vrouw opeens. Nooit meer teruggezien. Raar mens.